بگذار تابخندیم

بگذار تابخندیم
تا نعره ها بخوابند در دل های خروشان
تا کهکشان بداند
بغضی نمانده دیگر
دیگر فسرده حالی
به لطف این تعالی
در این جهان در هم نمانده است عزیزان
بگذار تا بخندیم
تا نو نهال های
تازه ریشه دوانده
در خاک این زمین پر سخاوت فراز ها نهان اند
تا کودکان بدانند تا قرن ها بخشندگی
در این جهان روانه است و سستی این زمانه دیگر نماده عمری از روزگار پیشین
جنگی نمی توان کرد چون جملگی بخندیم
ظلمی نمی توان کرد چون عزم این زمانه بر زندگان جاوید تا بود و هست جاری است
چون مورچگان دیدن مروت فراوان
خدای بخشندگی، اقبال نیک بخشید به مردمان جایز
آن مردمان جایز در اقبال فراوان کردند بخشندگی
تا سرنوشت شان مقبول حق بدارد
کوهسار بزرگوار