افسوس که لب را به سخن باز نمی‌کرد

افسوس که لب را به سخن باز نمی‌کرد
از فاصله‌ها شکوه‌ای ابراز نمی‌کرد

در حلقه‌ی باغ و چمن و خاطرِ معشوق
با رقصِ قلم قطعه‌ای آغاز نمی‌کرد

این مرغِ پریشان که ز جان عاشق گل بود
با لحنِ خوشش در سخن اعجاز نمیکرد

ای کاش که بلبل به تماشای بهاران
از لانه‌ به حسرت‌کده پرواز نمی‌کرد

می‌ خواست رُز صورتی مستِ دل‌انگیز
از دلهره‌ی چیده شدن ناز نمی‌کرد

آرام رخش زرد و گهی قافیه می‌باخت
دلتنگِ غزل نغمه‌ای آواز نمی‌کرد

آخر ره عشق اشک شد از گونه گذر کرد
گر چه قلم اقرار به این راز نمی‌کرد

علیرضا حضرتی عینی