کلمه سختگیرترین شاعر را می‌کُشد

کلمه
سختگیرترین شاعر را می‌کُشد
و این شعر
طولانی‌ترین سکوت من است

دهانم را می‌بندم
و کلمات را از جیبم در می‌آورم
مثل کاکتوسی
که یکی از ساقه‌هایش را
در گلدان خود دفن کرده
و به پایش آفتاب می‌ریزد

دستانم را پیدا می‌کنم در جیب‌هایم
برای خوش‌نقش‌ترین پرنده
قفسی در آسمان می‌سازم
برای زیباترین گل
گلدانی در دشت می‌کارم
و برای تنهاترین انسان
قبری در شهر می‌کَنم
در سرزمینِ پر از زندانی،
زندان آزادترین جاست.

اتابک عظیم زاده