پیموده ام بیراهه ای تار و پر از چاله

پیموده ام بیراهه ای تار و پر از چاله
از دشت های سبز هستم، مثلِ آلاله

غمگین ترین دلخسته ی راهِ پریشانی
من عاشق یک قطره ی سر ریزِ از ژاله

با باد، چون بی سرزمین هر جا گذر دارم
درشب غبارم در مسیرِ ماه، چون حاله

با دردِ زخمِ کهنه ای در سینه ام شبها
غرقِ سکوتم در نفیرِ حبسِ یک ناله

یک لحظه من در پوستم هرگز نمیگنجم
شیدا ترین پروازِ دل با پیکری واله

از واژگونی و تناقض هم نگو با من
وحشی ترینم، واژگون در دشت، چون لاله

یک چله از عمرم گذشت و چشمِ من تار است
کهنه شرابِ عالمم در پیکِ صد ساله

عمری گذشت و زندگی سخت است این شبها
در تنگنا، بی راهه ای تار و پر از چاله
محمد جلائی