به خداوند قسم عشق چه بی بنیاد است

به خداوند قسم عشق چه بی بنیاد است
هرکه عاشق نشود از دو جهان آزاد است
مَنِ دیوانه جهانم همه از غم لبریز
به چه مانند کنم تن،،شَبَهی درباد است
زده ای آتش خاموش به جانم ای عشق
که به آیینه ی جان هاله ی غم افتاده ست
شبُ و غم‌های من و چشمِ ترو بارانی
با من و شعر و غزل خانه ی غم آباد است
شده ام مثل عروسی که سیه پوشیده
همه جا فرش عزا پهن و اجل داماد است

لیدانظری