موازی های نامهربان

موازی های نامهربان
بلعیده اند روحم را
در آسمان رهایی،
تعجب ندارد
فاصله ی من و آزادی
میله های صاف باشد
ازپرندگان که می پُرسم
می گویند:
بالهایت را دیده ایم
ولی افسوس
پروازت را نه ...
راستی تو می دانی
چرا هیچ چیز ،
سَرجای خودش نیست؟
موازی ها ،ناموازی ها
حتی انسان ها،پرنده ها
انقطاع ها یی
که همیشه آزادند
و پروازهایی که دربندند ...
سپیده رسا