ای خزان دلخسته ام دلخسته تر از کوه ها

ای خزان دلخسته ام دلخسته تر از کوه ها
آمدی دریاب من را در پسِ اندوه ها
در سرم غوغایِ زردی باز طوفان می کند
باز پایِ گرگِ مرگی می دَود بر کوه ها
برگ برگ از دفترِ دل پاک می گردد امید
بر ستوه آیند روزی جمله ی نستوه ها
روزگاری سرخ بودم سرخ تر از آفتاب
کم کمک ویران شدم از کِثرتِ انبوه ها
ساده بودم از خلایق هرچه دیدم مَکر بود
عاقبت خُسران شدم از سیرتِ مکروه ها
ای فلک چرخت نگردد سرد شد رنگین کمان
رفت رنگ از چهره ی زیباترین بِشکوه ها

آرش آزرم