گاهی چنان هوایِ کوه و گیاه

گاهی چنان
هوایِ کوه و گیاه
بر سرم می زند
که روحِ بیتابم
بسانِ بره آهویی
پابرهنه
از میانِ هیاهویِ شهر
یک راست
به کوهستان می دَوَد

حس هایِ بنفش
تنِ روحِ آزرده ام را
چونان زنبقی
برگ برگ
کبود کرده اند

خوشا شامگاهان
در فراسویِ کوهساران
به سنگِ خارایی
تکیه بر دادن
و اندیشیدن
بر دخترِ کولی
که شبانه
در زیرِ نورِ ماه
کنارِ آتش
پا به پایِ شعله ها
در دلِ دشتی
تا دیرگاهان
ساحرانه می رقصد

آرش آزرم