عمری ست غم هایمان

عمری ست غم هایمان
از پنجره های خوشبختی طلوع کرده
که این چنین می گذرد روزگارِ دردناک
شعرهایی که قافیه هایشان ردیف را باخته اند
بر سر جدال با سرنوشت,
شاید روزی باورمان نمی شد
بخت سیاه سایه افکند
بر فصل های زمستانی که
آدم برفی ها آرزو به دل مانده اند
تا به وقت آب شدن
خورشید با لبخندهای مرموز
یخبندان کوچه ها را
قتل عام می کرد!

مرتضی سنجری