درود ای بزرگ نو اندیش من

درود ای بزرگ نو اندیش من
خرد پیشه ای دشمن اهرمن
درفش نیاکان نام آورم
تو تخم خرد کاشتی در سرم
بزرگ ای سراینده ی زندگی
تو ای مایه ی فخر و بالندگی
خداوند شمشیر و گوپال و کوس
حکیم خرد ورز و دانای توس
جهان گشته از ساغرت پاک مست
زه شهنامه ات جان به شور آمده
روانم تویی از تو من روشنم
چراغ شب تیره ی میهنم
کزبان دری را نگهبان تویی
امید جوانان ایران تو ای
به مردانگی داده ای بال و پر
تو پرورده ای کاوه ی دادگر
زباب ز مامم به من خویش تر
تو خود کاوه هستی بسا بیشتر
روان تو آکنده از جان شدست
سراپرده ات مهر ایران شدست

حسین قنبری عدیوی