نوشیده ام جرعه ای از خاطراتت ،پس پریشانم چرا؟

نوشیده ام جرعه ای از خاطراتت ،پس پریشانم چرا؟
این تبـر را من زدم بر ریشـه ات ، حالا پشیمانم چرا؟

این سـرابِ آرزو را ، حجمـه یِ طوفـان زده
آتش و خاکسترم ، آتش به جانم پس چرا؟

از تنِ حـوا، به رویایِ زمین ،انسـان شدم
از همین آدم ،به شیطان ،من گریزانم چرا؟

دست در دستِ رقیب ، در شعـر ها پرسه زنان
من خودم این بیت را ...آشفته حالم پس چرا؟

در غمِ پنهانِ چشمت ،یادِ یک زن میتپد
گر همان پنهان دردم ، غـرقِ حرمانم چرا؟

رویِ دستِ این تنِ وامانده جاماندم زتو
با دلِ ویرانه ای ، من چشم در راهم چرا؟

گر خودم آتش زدم این خانه و کاشانه را
برتـن خاکستـرش ، دنبال درمــانم چرا؟

باز با سودای تو ، آواره در رویا شدم
حق ندارم من بدانم ،غرقِ تاوانم چرا
ساناز زبرشاهی