دل از خیال پریشانی‌ات رها کن باز

دل از خیال پریشانی‌ات رها کن باز
که هر چه هست در این ره، به جز فنا، بی‌راز

به دام هیچ مده دل، که چون غباری سرد
فنا شود همه، مگذار تن به این آواز

در آسمان حقیقت چو نور شو جاری
که پایدار همان باشد که هست بی‌آغاز

به هر نسیم، تو چون گل شکفته شو در باغ
که آنچه ماند، عطر است و آنچه رفت، همساز

ز بند خاک، برون آی و سوی جان بنگر
که هر که رسته ز این خاک، شد به جان ممتاز

فریب رنگ مبین، که نقش پردهٔ باطل
تو در هوای حقیقت، چنان صبا پرواز

درون خویش بنه نوری از خدا در دل
که جز به نور نمانی به هیچ سود، همراز
امین افواجی