گوییا گشته رها عالم و عصیان میکرد

گوییا گشته رها عالم و عصیان میکرد
جهل درنقطه جوشی که غلیان میکرد
غافلانه به مدار عبثی میچرخید
بشر از فطرت خود دور چه طغیان میکرد
کو رهاننده ی دنیا ازاین بدبختی
که زمین خسته تروتشنه تر ازهروقتی
مرگ در گوش زمین یکسره نجوا میکرد
گور آغوش خودش را به گل وامیکرد
پرده ی یأس جهان بی خبراز حادثه ای
که خدا داشت به مکه مهیا میکرد
دردها کوه بلندی که برآن دامنه نیست
چاره درد بجز کودکی ازآمنه نیست
کاخها لحظه ی نازل شدنش میلرزید
آن همه رنج به این آمدنش می ارزید
رحمت واسعه ی ذات خداوندی بود
مِهر ها بود که در هر سخنش میورزید
نیست هرگز  بشری آمده ازاو بهتر
یاکه هرگز ننوشتند از او کاملتر
علی امیرزاده