غم عشق تو چنان تیشه به بنیادم کرد

غم عشق تو چنان تیشه به بنیادم کرد
عاقبت عشق تماشای تو دلشادم کرد

گرچه بر چشم تو خیره شدم و خشکم زد
سحر موی تو مرا از قفس آزادم کرد

من در این خانه ویرانه نشستم که هنوز
مهر تو بر دل ما رفت و چه آبادم کرد

من هوا را ز نفسهای تو می خواستمش
این صدا نغمه ی جان تو به فریادم کرد

گرچه این خاطره ها رفت به ویرانه عشق
خانه از بوی تو گل شد و همین یادم کرد

نیست شد از ستم جور زمان شاخه ی گل
خار در پای رقیبان تو بیدادم کرد

تا که شاید بزند تیشه به این کوه سمر
عشق شیرین تو ای یار چو فرهادم کرد

مهدی رکنی