اکنون کـه می نویسم

اکنون کـه می نویسم
پنجره ی دلم
رو به سرزمین تو باز است
و تو بی هیچ واسطه ای
مرا می بینی و من
برای دل تو
از خود می گویم شاید
این غروری
نابخشودنی باشـد
برای دلی که
سمت تو سرشار است
و چون چشمه ای زلال
برای تماشـای تو می جوشد
تا در پناه تو آرام گیرد
به امید آنکه تو
هرگز دل مرامملو
از غرور و تکبر نپنـداری
کـه آن وقت به سختی
در پای تو نیز خواهم شکست...

مانی رسا