نشسته اند ملخ های شک به برگ یقینم

نشسته اند ملخ های شک به برگ یقینم
ببین چه زرد مرا می جوند- سبز ترینم
ببین چگونه مرا ابر کرد – خاطره هایی
که در یکایک ِشان می شد آفتاب ببینم
شکستنی شده ام اعتراف می کنم اما
ز جنس شیشه ی عمرِ توام مزن به زمینم
برای پر زدن از تو خوشا مرام ِ عقابان
کبوترانه چرا باید از تو دانه بچینم؟!
نمی رسند به هم دستِ اشتیاقِ تو و من
که تو همیشه همانی که من همیشه همینم
محمدعلی بهمنی