هوایِ رویِ تو دارم نمی‌گذارندم

هوایِ رویِ تو دارم نمی‌گذارندم
مگر به کویِ تو این ابرها ببارندم

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت
نگاه کن که به دست که می‌سپارندم

مگر در این شب دیر انتظار عاشق‌کش
به وعده‌های وصال تو زنده دارندم

غم نمی‌خورد ایام و جای رنجش نیست
هزار شکر که بی غم نمی‌گذارندم

سری به سینه فرو برده‌ام مگر روزی
چو گنج گم شده زین کنج غم برآرندم

چه باک اگر به دل بی غمان نبردم راه
غم شکسته دلانم که می‌گسارندم

من آن ستاره شب زنده‌دار امیدم
که عاشقان تو تا روز می‌شمارندم

چه جای خواب که هر شب محصلان فراق
خیال روی تو بر دیده می‌گمارندم

هنوز دست نشسته‌ست غم ز خون دلم
چه نقش‌های ازین دست می‌نگارندم

کدام مست می از خون سایه خواهد کرد
که همچو خوشه انگور می‌فشارندم

هوشنگ ابتهاج