دلا از عالم و آدم تمام سِرّ می‌دانی

دلا از عالم و آدم تمام سِرّ می‌دانی
بنازم غیرتت، احسن زدی خود را به نادانی
تو آن رازی که در لب نیست، اما غرقِ نوری تو
درونت آتشی داری، برون اما، زمستانی
میانِ خلق خاموشی، ولی جانت پُر از غوغاست
نهان از چشمِ ظاهر بین، پدید از چشمِ ربّانی
ز گفتن دوری از ترسِ دلِ نادان و ناپخته
که گر فاشش کنی، سوزد جهانی را پریشانی
به سِرّ عشق آگاهی، ولی دم بر نمی‌آری
تو خود در خویش مجنونی، به رسمِ مردِ پنهانی

مبین کوچک زاده