تنهاتر از آن نور که در ظلمتِ راز

تنهاتر از آن نور که در ظلمتِ راز
پنهان شد و از دیده‌ی جان گشت به باز

هر کس به خیالی شد و از خویش رمید
غافل ز حقیقت، ز سراب و ز مجاز

عقلش به غرور آمد و بسته به خود
در پرده‌ی پندار به دامان نیاز

نفسش به هوس بند شد و گم شد از آن
کو راهِ حقیقت که بر آن نیست فراز

ای عشقِ نهان، تویی که باقی بودی
ماندم که به پای تو شوم خاک و نماز

یاران همه رفتند، چو پروانه به شمع
من مانده‌ام و سوخته‌ام در تو به راز
امین افواجی