باد به موی تو وزیدن گرفت

باد به موی تو وزیدن گرفت
سیب دلم سرخی چیدن گرفت

ابری ی چشمم به نگاهت که خورد
تاری آن قدرت دیدن گرفت

تا که انار لب تو چاک خورد
روح به من اذنِ دمیدن گرفت

بازِ پریشان به قفس بازگشت
چشمت از او بالِ پریدن گرفت

جوهرِ نایابِ محبت شدی
خامه پی ات جانِ دویدن گرفت

رویش دل بود همان لحظه که
باد به موی تو وزیدن گرفت
میثم علی یزدی