من لُرم اهلِ دورودم و بسی دلشادم

من لُرم اهلِ دورودم و بسی دلشادم
عاشقِ شعرم و از غصه و غم آزادم.

من لری ساده ام و ساده سخن می‌گویم
تا که معنای اصالت نرود از یادم .

ناظمی عاشقم وشعر بوَد معشوقم
کودکی بیش نبودم که به اودل دادم
آرزویم همه این است که شاعر باشم
تا به هر جمع بخوانند همه استادم.

لیک افسوس بسی مبتدی وناچیزم
من چگونه به چنین فکرِعبث افتادم.

شاعری، کارِ منِ ناشیِ این ره نبوَد
که نه این سایت بوَد کوه ونه من فرهام.
(تکیه برجای بزرگان نتوان زدبه گزاف)
من‌ چرا جای بزرگانِ ادب لَم دادم.؟

ناظمی خون جگرم شعر رهایم کرده
هرچه فریاد زنم کس نرسد بردادم.

دفترِ شعرِ مرا شعر به آتش زدو رفت
تا که یادش رَوَد از فکر ِمن و از یادم.

شُکرِ بسیار که من کوره سوادی دارم
تا که این مِعر فرستم به بر ِ استادم.

مژده دادندبه،پرویز،که شاعرشده ای
گفت دیراست دگر،ازتب وتاب افتادم

پرویز مهرابی