من بودم و تو ماهترین ماهِ دل‌انگیز

من بودم و تو ماهترین ماهِ دل‌انگیز
من عاشقِ فصلِ تو شدم عاشقِ پاییز

چون برگِ درختی که دگرگون زِ خزان شد
دل بود اناری وُ رخ از ، زردِ تو لبریز

روشن شده تکلیفِ زمستان به گمانم
از عشق اگر سر بکشد شعله یِ ناچیز
پاییزِ پر از راز گهی موسمِ وصل است
گه نم نمِ یک چشم شود، خش خشِ دهلیز

با لطفِ خداوند سرِ رشته نگه دار
من نیز نگه داشتم این، گوهر وُ آویز

میثم علی یزدی