شب که شد باز دلم یاد تو را جولان داد

شب که شد باز دلم  یاد تو را جولان داد
ماه با قافیه  ای  ناب  به شعرم جان داد

خیس از  اشک شد این  صورت  مهتابی من
دست من نیست که چشمت  به دلم  درمان داد

عاشقم عاشق تو  عاشق  خندیدن  تو
خنده ات  بر دل بی کس  شده ام  سامان داد

بی وصالت شده دل عشق  زمینی  ماهم
روح  تو بر لب بی  خنده ی من امکان  داد

تا ابد حبس توام  ماه  دلارای  زمین
قلب بیمار من از دوری تو بد جان داد

سمیه مهرجوئی