گُل که تاب آورد، کنار چوب و دیوار

گُل که تاب آورد، کنار چوب و دیوار

ریشه اش محکم به دستانِ علی است

گَر که سوزانده دل و دستش عدو

درد، شکستِ استخوان نیست دوریِ علی است

چون، که پیش آید پدر پیشواز گل

غم فراق یار، شوق، دیدار نبی است .....

علی اصغر محمدی له بیدی