درودِ جاویـد و پایـه بر کسی‌ که دلبنـدِ میهن است

درودِ جاویـد و پایـه بر کسی‌ که دلبنـدِ میهن است
بگیرمش از شـرف طلا هر آنکه فرزنـدِ میهن است

بـبـوسمـش قـفـل نـرده و زمـیـن و گَـردِ اتـاق تـنـگ
خوشا اسیـری که جـاوِدان اسارتِ بنـدِ میهن است

بـزن‌ کفِ‌ دست ز انفجار بکش چو هـورایِ نغمه‌وار
کـلاهِ زرّیـن افـتـخـار ؛ سـرِ خـردمـنـدِ مـیهـن اسـت

بکش نگارنـده پیکری به‌ رنگ دشت کویر و لـوت ..
رُخَش دماوند ، دلش‌ چو لاله‌های الوندِ میهن‌ است

ز هـر گـروه هـستـی و رده اداره کــن بـا اراده‌ات ..
خوش‌آن کُنشگر هماره کارگزاروکارمند میهن‌ است

نبود خوشاینـد سبب برین ؛ فکنده کس سایهٔ‌ گزند
صدآفرین بر تبارسرشت امید و لـبخند میهن است

کُـنَـم درآویـزِ ســردرم .. چـکـامـۀ آن چـکـامـه‌گـو :
میانجی نغمه‌های خویش ندای سوگند میهن‌ است

شهـنـشـهی ؛ سـر نـهاده تـاجِ ابـتـهاج و رواج و ارج
بدون تردید ستودنی‌ست و او خداوند میهن‌ است
یزدان ماماهانی