بــگـویــم کــلامــی ؛؛ بـــدون اِطالــــه ..

بــگـویــم کــلامــی ؛؛ بـــدون اِطالــــه ..
جــواز مـکافـات ؛ بــه مــا شــد حـوالــه

مـن عـنــوانِ دیـبـاچـۀ سـوگـم ، ایـنـک :
مــقـالــه نـویـسـان ؛ نـوشـتـنــد مـقـالــه

مــنــم تـاکِ نــوشْ بُــتـۀ خــوشـگــوارم
ز شُــربِ شــرابـم بـشــد مـسـت پـیـالــه

مـنـم مـردِ رنجش ؛ فـروخـوردهْ بُـغضَـم
دلازار و جـانسـوز و مـولـکـول نـالـه

من‌آن‌ رنجکشی نزدِ بغرنج ،مُچ‌ انداخت
گره خورد مُچَم با مُچَش گـشت مچالـه

من آنم که بدخـواه ؛ به گِـردَش احـاطـه
هــمـانـنــدِ خــار و خَـسَــک دورِ لالـــه

چه رَشک و چه غبطـه نبـردم ، نخوردم
به گلـبـخـت که او را ؛ بـسـوزانـده ژالــه

گـشـود چـشم چـاکـرای ذهنـم ، بدیـدم :
جـهان را چو سـطل و نـهان را زبـالـه

سَــرَنــدِ درسـت و کـجـی را تــکانــدم ..
به دردخـور گـذر کـرد و پَسـمانْـد نـخالـه
یزدان ماماهانی

درودِ جاویـد و پایـه بر کسی‌ که دلبنـدِ میهن است

درودِ جاویـد و پایـه بر کسی‌ که دلبنـدِ میهن است
بگیرمش از شـرف طلا هر آنکه فرزنـدِ میهن است

بـبـوسمـش قـفـل نـرده و زمـیـن و گَـردِ اتـاق تـنـگ
خوشا اسیـری که جـاوِدان اسارتِ بنـدِ میهن است

بـزن‌ کفِ‌ دست ز انفجار بکش چو هـورایِ نغمه‌وار
کـلاهِ زرّیـن افـتـخـار ؛ سـرِ خـردمـنـدِ مـیهـن اسـت

بکش نگارنـده پیکری به‌ رنگ دشت کویر و لـوت ..
رُخَش دماوند ، دلش‌ چو لاله‌های الوندِ میهن‌ است

ز هـر گـروه هـستـی و رده اداره کــن بـا اراده‌ات ..
خوش‌آن کُنشگر هماره کارگزاروکارمند میهن‌ است

نبود خوشاینـد سبب برین ؛ فکنده کس سایهٔ‌ گزند
صدآفرین بر تبارسرشت امید و لـبخند میهن است

کُـنَـم درآویـزِ ســردرم .. چـکـامـۀ آن چـکـامـه‌گـو :
میانجی نغمه‌های خویش ندای سوگند میهن‌ است

شهـنـشـهی ؛ سـر نـهاده تـاجِ ابـتـهاج و رواج و ارج
بدون تردید ستودنی‌ست و او خداوند میهن‌ است
یزدان ماماهانی

دلـیـلِ هـر بـیـتـی کـه سـرودم ز مـاتـمـت ..

دلـیـلِ هـر بـیـتـی کـه سـرودم ز مـاتـمـت ..
تو در شـعرم یـافـت می‌شـوی من در غمـت

شـبیـه بـاغـی کـه نـیـازمـنـدِ بــر بـاغـبـان ؛؛
نـگاهـم دار شـایـدم ، بـگـشـتـم چـو لازمـت

جراحت و زخـم که خـوردی ، بـده جـواب :
کنون بجز من کیست ؟ مُـسَکّـن و مرهـمت
سـقـوط و افـتـادنـت ، بـدیـدم ز مـهـلـکــه :
گـرفـتمـت فـوری و دو دسـتـی ؛ مـحکـمـت

نـه سادگی کن ، نـه مهر بِـوَرز و نـه اعـتمـاد
که پیش از قـربانی شدنت بشناس ؛ آدمـت

دلــم به دور بــودنـت کـه قــانــع نـمـی‌شـود
علاقـه داشت از نزدیـک کند عرض مقدمت

بـرابـرِ عـشـق مـا را نـشـانـدی بـه امـتـحـان
نتیجـه چیزی نیست جز وفا و مرحمت

اراده بایـد کـرد و پذیـرفـت که شـیفـتـگی :
نـیـاز بـه جـبـر و زور نـداشـت و مـقـاومـت

هـنـوز بـلاتـکلـیـفـی تـو .. رنـجـم مـی‌دهـد
مـراحـم هـستـم من بـگو یا که مـزاحمـت ؟

یزدان ماماهانی