باده ای یاب کز آن نوشم

باده ای یاب کز آن نوشم
شوم آزاد،از این جنجال و جنگ
جنگ پیمان ها،نفس ها،قرعه ها
جنگ در افکار خاموش و راه های منجلاب
سخت می خواهم بفهمم
سیاهی،هر لحظه بدتر می‌شود
در همه آشوبِ مه،گریه ها گم می شود
ناله ها فریاد دریا می شود
موج دریا ،سوی آن کوه ،نالان می شود
کوه از ناله هویدا می شود .
می توانی گفت؟
باز روزی می شود آرام این دریای پُر خروش
یا بنوشم از باده ی زهرآب نوش ؟
سیده ریحانه تقوی بنجار