خبری دیگر از عاشق های دردناک نیست

خبری دیگر از عاشق های دردناک نیست
سفری هموار با قایق های چالاک نیست
آهسته دل بردن و مهر ورزیدن های عاشقانه
باب نیست و خبر از دق های خوفناک نیست

حاتم محمدی

از پنجره ها افتادم به دست های دیوار

از پنجره ها افتادم به دست های دیوار
انگشت هایم لای جرز آجرهای آهکی مانده بود
سرنوشت داشت من را به خیابان ها می سپرد
از آسمان تهی شده ابر بود که می بارید
از جیب بارانی ام دستهای گم شده ات را می کشم بیرون
و در خیابان های مه گرفته دنیا قدم میزنم
گونه هایم را نوازش می کنند این دست ها
از این دست ها اشک می ریزد بر دستهایم
او دستهایش را از جایی قطع کرد که من دوست داشتم

محمد رضا ترابی

سخن ناب

برخیز و بیا نقش تو زیباست دلم

برخیز و بیا نقش تو زیباست دلم
همرنگ توام شهر تو پیداست دلم
درآتش عشقی شده‌ام خانه خراب
تعبیرشده ام درپس رویاست دلم
زانرو که کند عالم هستی به زوال
لیلی تو بخوان عالم معناست دلم
مجنون شده ام قدر تو را میدانم
مفتون توام خاطره بر پاست دلم
ازسعدی وحافظ توچه میدانی گو
درهرسخنم شرح تو برجاست دلم
باران شده ام اشک رخت میباشم
آهسته بخوان بر سر دریاست دلم
ای جعفری یابوسه نمی‌خواهی گو
درگیر توام نقش توشید است دلم

علی جعفری

ای کاش نظر به روی ما اندازی

ای کاش نظر به روی ما اندازی
شرّی شرری به سوی ما اندازی
ما دلخوشِ آنیم که با بی‌میلی
گشتی گذری به کویِ ما اندازی

علی نیک بخت

بیا آشتی کنیم

بیا آشتی کنیم
زمان خوبیست
هوا سرد است
نم بارانی میزند
بهانه اییست برای آمدن
در آغوشت
بیا آشتی کنیم
به بهانه ی دلتنگی و سرما

آگرین یوسفی

بعضی وقتا دروغ خوبه!

بعضی وقتا دروغ خوبه!
به مادر کم طاقت باید دروغ گفت:
باید بهش بگی حالم خوبه
غذا خوبه
هوا خوبه
دلمون خوشه
وقتی مادر خوب باشه یعنی همه چیز خوبه …

پشت این پنجره ی زرد از آبان لبریز

پشت این پنجره ی زرد از آبان لبریز
چشم هایم شده از حجم خیابان لبریز

ابر وارانه ترین هق هِقِ چتر چشمم
بوده بارانی و یکباره شد از آن لبریز

جای دستان پر از معرفتت سیگاریست
توی دستان پر از لرز از الآن لبریز

تار موهای تو در کوچه هنوز م زیباست
لای یاسی که شد از نفرت گلدان لبریز

بعد تو لِه شده یک مرد در این بی خوابی
توی صف های پر از قرص به لیوان لبریز

کاش از خاطر این شیشه رود یک لحظه
آبیِ خیسِ از این پرده یِ مژگان لبریز

آخرین قصه ی ما دغدغه ای طولانیست
قصه ای ،خط به خط از غصه ی پایان ،لبریز.

مجتبی شفیعی