پاییز که می آید

پاییز که می آید
حس غریبی با خودش می آورد
با مهر می آید اما غمگین
گویی تمام شهر عاشقان رها شده اند
هر یک را که مینگری در حال خود است
سرمست و دیوانه و مجنون وار
در شهر که قدم میزنی بوی پاییز مشام را مینوازد
و پر از حس دیوانگی میشوی
دیوانگی های جنون آمیز
به سرت میزند بزنی به جاده با کوله ای پر از ذوق
آنقدر بروی که گم شوی در هوای مه آلود
جنگل بارانی
در هوای ناب و بکر و دست نیافتنی
بنشینی زیر درخت پرتقال ته حیاط
و محو شوی در تجسم و رویا
و غرق شوی در باران پاییزی...
سحر کرمی