باید از ریشه بجوشیم، که باشیم به‌نام؛

باید از ریشه بجوشیم، که باشیم به‌نام؛
باید از سوزِ دلِ خویش، بیاریم پیام.

باید از موجِ خطر، گوهرِ امید گرفت؛
باید از قُلّه‌ی اندیشه، بجوییم قَوام.

باید از رنجِ سفر، نغمه‌ی شاداب سرود؛
باید از یوسف و کنعان، بخوانیم پیام.

باید از تیشه‌ی فرهاد، بسی یاد کنیم؛
باید از حسرتِ شیرین، بگوییم مدام.

باید از لطفِ نسیم، باده‌ی اقبال گرفت؛
تا که در مملکتِ عشق، بمانیم مدام.

احمد برزگری