صدایت کردم

صدایت کردم

رفته بودی

با حواصیلهای شتاب

و آخرین

خنده ی انارها


زهرا یوسفی

گوهـرِ انصاف را ، جز با خِـرَد میزان نکن

گوهـرِ انصاف را ، جز با خِـرَد میزان نکن
گنج تا در سینه داری ، ناروا طغیان نکن

ترکِ حیوانی ، به حیوان زندگی بخشیدن ست
مالِ مور ناتوان را بی امان تالان نکن

آسمان باش از برای دشتِ تشنه گریه کن
پای خود پیچیده مثلِ کوه در دامان نکن

درد تا در عرصه ی دل کامرانی می کند
عمر را صرفِ طبیب و منّتِ درمان نکن

سَبحه ی صد دانه در معبد نمی آید بکار
رشته ی زُنّـار را شیرازه ی قرآن نکن

ساحلِ بحرِ تمنّا می شود کامِ نهنگ
جانِ خود را غرق در دریای بی پایان نکن

کارِ عاقل نیست دین دادن به دنیای دنی
نقدِ یوسف را عوض با سیم ، ای نادان نکن

روزی هر کس به قدرِ سفره ی او می رسد
چون حریصان ، آبرو ریزی برای نـان نکن

هست اینجا سر زمین وحیِ عشق و آینه
جان فدای پرچمِ خونرنگ ، جز ایران نکن
جواد مهدی پور

در من زنی زندگی می کند

در من زنی زندگی می کند
که شبها
اسیر عشق است و ماه
و روزها
برای آزادی هر سه مان
می جنگد

ندا غفارزاده

السلام علیک یا صاحب الزمان

در خود فرو نریخته ای

در خود فرو نریخته ای
که بدانی
چه زجریست
بی دستگیری
در گرداب تنهایی خود فرو رفتن
چون رگبار
از ابرِ خود
بدون باز گشت فرو باریدن
به سنگها و شن زارها
فرو ریختن
بی هیچ مقصدی
به سنگ خوردن
لحظهء واپسین عمر
هجران معبود خود را
تا عمقِ وجود ، حس کردن
چو میوه ای
از شاخساری
بی خواستاری
به زمین خوردن
و هفت پاره شدن
قصهء من بی تو
اینگونه است
رها در باد
چون قاصدکی
بی خبر
بی مقصد
سرگردان میان زمین و هوا
به هیچ کجاییِ خود روان
محمد میرشکار

پاییزِ زیبایِ گیسو طلایی؛

پاییزِ زیبایِ گیسو طلایی؛
دوباره رخت سفر بستی؟
پینه ی دست باغبان را
باز کهنه ی این زخم را
دهن نبسته، بستی؛
باورتان میشود پاییز میرود؟
ب چه تشبیه کنم؟
مثل تازه عروسی که قهر و کرشمه میکند
رَنج ارمغان
لباس زرد زیبای تنش را،
که با تاوَل دستانِ من باغبان ِخسته بود
ولی،او برای همخوابی با زمستان
مردی با آغوش باز و یخ زده
و آرزوهای سرد؛
هزاران سال پیش عهدی بسته بود
حاتم محمدی

وپاییز هم به پایان رسید

اسمان ای چهره پاک خدا

اسمان ای چهره پاک خدا
یک نظر افکن برین ایران ما
روی گل پژمرده در روی زمین
ناله می اید ز دل های غمین
تشنه اند گلهای این دشت دیار
امر کن باران ببارد بی شمار
بادو باران میدهدجانی بخاک
از غم مردن شود خاک بیمناک
زارعین رنجبر در کشتزار
دانه می کارند در فصل بهار
ارزو دارند چو بردندرنج کار
بار گیرد رنجشان در کشتزار
گر نگریندابرها گلهاست خراب
دل کباب گردند دهقانان ناب
اشگ تسکین روی ایران جاری کن
از کرامت برف و باران جاری کن
قاسم بهزادپور