روزگاری است که با ریگِ روان همسفرم

روزگاری است که با ریگِ روان همسفرم
می‌روم راه و ز منزل خبری نیست مرا

ومار صبر من به نهایت رسیده است

تا سینه ام به داغ محبت رسیده است

پروانه ام به مهر نبوت رسیده است

تا دل ز خارخار تمنا شده است پاک

بیمار من به بیشتر راحت رسیده است

نی می کند به ناخن من دیده شکر

تا مور من به خاک قناعت رسیده است

از بوی پیرهن گذرم آستین فشان

تا دست من به دامن فرصت رسیده است

گوهر شده است قطره سیماب جلوه ام

تا دیده ام به عالم حیرت رسیده است

لذت ز بوسه دهن مار می برم

تا پای من به حلقه صحبت رسیده است

یک عمر غوطه در جگر خاک خورده ام

تا ریشه ام به اشک ندامت رسیده است

دزدیده ام ز ننگ گرفتن در آستین

دستم اگر به دامن دولت رسیده است

غیرت شده است مهر دهان، ورنه عمرهاست

طومار صبر من به نهایت رسیده است

گوهر شده است در صدف قدر دانیم

گر قطره ای ز ابر مروت رسیده است

سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من

چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است

کشتی ز چار موجه به ساحل رسانده است

صائب ز صحبت آن که به خلوت رسیده است

دلبرا یک بوسه دادی اینقدر نازت ز چیست

دلبرا یک بوسه دادی اینقدر نازت ز چیست
گر پشیمان گشته‌ای بگذار در جایش نهم
صائب_تبریزی

ریشه ی نخل کهنسال از جوان افزون تر است

​

ریشه ی نخل کهنسال از جوان افزون تر است
بیشتر دلبستگی باشد بـه دنیــا پیـــر را ...​​

از ابر نوبهار چمن جان گرفته است

از ابر نوبهار چمن جان گرفته است
گلزار رنگ چهره مستان گرفته است

از بس که نوبهار به تعجیل می رود
شاخ از شکوفه دست به دندان گرفته است

صائب تبریزی

به غیر از بوسه کز تکرار

به غیر از بوسه کز تکرار
رغبت را کند افزون

کدامین قند را دیگر
مکرر می توان خوردن؟

✍ صائب

گوشه گیران زود در دل ها تصرف میکنند

​

 ​

گوشه گیران زود در دل ها تصرف میکنند
بیشتر دل میبرد خالی که در کنج لب است

مانند لاله ، سوخته نانی است روزیم ،

مانند لاله ، سوخته نانی است روزیم ،
آن هم فلک به خون جگر می‌دهد مرا ....

صائب تبریزی