جهان را بخش می‌کردم که نامت بر زبان آمد

جهان را بخش می‌کردم که نامت بر زبان آمد
میان پلک‌های دیدگانم روی یار آمد
در عمق بحر خوش‌حالی، جهان‌ها را شنا کردیم
«تو امّا غرق رویایی»! چو وحی از آسمان آمد

«من امّا غرق رویایم»! بدون وحی می‌دانم
سراب است آنچه می‌بینم، تو را کز دور می‌خوانم
من امّا بنده‌ی وهم و خیالم، پای احساسم
به شوق آب زمزم تا جهان باقیست می‌مانم

زهرا ابنوی