ز هر سنگی که برمی‌داشت، جانش شعله‌ور می‌شد

ز هر سنگی که برمی‌داشت، جانش شعله‌ور می‌شد
به پای عشق شیرین، کوه در آتش سپر می‌شد

صدای تیشه می‌پیچید و با هر ضربه می‌خوانْدَش
که عشق از سینه‌ی عاشق، شکوهی بیشتر می‌شد

نه خواب آسودگی می‌دید، نه دل را می‌سپرد از غم
تمام عمر او در عشق، حدیثی مختصر می‌شد

جهان دید و شگفت‌آور، دلی این‌گونه پابرجا
که هر ضربه به قلب او، امیدی شعله‌ور می‌شد

بخوان فاضل، که فرهادت هنوز از عشق می‌گوید
که با یادش به هر دل، شور عشقی دربدر می‌شد

ابوفاضل اکبری