هراس سمت صدا عقل سمت خود می‌رفت

هراس سمت صدا عقل سمت خود می‌رفت
نگاه سمت چرا عقل سمت خود می‌رفت

شبیه مرگ از اندام زندگی رد شد
و عشق سمت دعا عقل سمت خود می‌رفت

کسی که پنجره‌هایش به ابر باز شده‌ست
نوشت نام تو را عقل سمت خود می‌رفت

در این زمانه‌ی رفتن به سمت خودخواهی
کسی نوشت بیا عقل سمت خود می‌رفت

تمام قصه همین است کربلای مدام
گلو به نیزه رها عقل سمت خود می‌رفت

من و تو آن دو هراسیم در مقابل غم
که در برابر ما عقل سمت خود می رفت

نماند فرصت ماندن خلاصه اش بکنم
جنون به سمت خدا عقل سمت خود می‌رفت

امیر درخشان

آغوش من همچنان باز است،

آغوش من همچنان باز است،
ونفسهای زنده ام ،،
باد را می طلبند.

درخنکای نسیم این بیشه رار،،
آواز پرنده گان به گوش می رسد.
جویباری از خستگی،،
در راه غروب،،
ردی از طراوت بجا میگذارد.

غروب همچنان ادامه دارد،
وگستره این رخداد را به سیاهی می کشاند.
پرتوهای خاموشی خورشید،
با ابروهای بلندش،
نور ستارگان را به سخره می گیرد.
در آسمان کدر این بیشه زار،
هوا وحشیانه می گذرد.
در زمینش گلها،
گرداگرد چمنها تعظیم کرده اند.

زوزه ستبر باد،
در گیسوی چمنزار،
اندوهناک صدایی دارد

شبنم در اشکی که می‌چکاند رخ می افزود.
رخنه سرمای غروب،. دیری نمی پاید.
وشبنم چکیده شده،. از اکسیر هستی را منجمد
میکند.
خود نیز مسرور است.
ساعات سنگین شب ،. همچون بالهای،
سیاه فرشتگان اهریمن،،
چون فرشی در اعماق طبیعت پهن میشود.
و هر جنبنده ای را هراسان ،
به کنجی می کشاند.
سکوت مخوف بیشه زار در راه است.
در گرگ میش سپیده دم،،،
چترهای ملال سیاهی در گذرند.
اما شبنم زیبای گلرخ من،،
در سردی خفته است.
فرا رسیدن افق زیبایی را در گوشش زمزمه میکنم،.
آنگاه دریجه چشمهایش گشوده می‌شود.
تا به من می نگرد،،،
در اشکهای سردش آب میشود.

ومن نظاره‌ گر آن قطره های دلفریب شبنم بودم.

حجت جوانمرد

گرم شـــــو در تب داغ دستــانم

گرم شـــــو در تب داغ دستــانم
شعـــــله کن آتش جان هجـرانم

عشــــق تو راهی به جنونـــم داد
برده از من دل و تاب و ایمــــانم

چشمت آئینــه خورشیـد ســــحر
ماه پنهـــان شده در شبستــــانم

تا تو را دیـــدم و دل باختــــمت
بسته شد دل به غمت چو زندانم

این غــــزل تقـــــدیم نگاهت باد
تا که آید نفســـــی ز تو جـــــانم
ابوالقاسم میدانی

السلام علیک یا صاحب الزمان

چو ن شبنم صبح نشسته بر گلبرگی

چو ن شبنم صبح نشسته بر گلبرگی
ارغوانی و سفید و زرد یا هفت رنگی
خورشید چون برآید به باغ از بام سحر
شادان بخوان سرود زندگی با آهنگی

عبدالمجید پرهیز کار

ده سال از این زمانه و عمرم هدر شده است

ده سال از این زمانه و عمرم هدر شده است
او از غم دل و شب تارم خبر شده است؟

ده سال از عمر من همه در فکر او گذشت
شب ها ز چشم من،که چه اشک ها بِدَر شده است

من در وصال او،همه یأسم،به حسرتم
مانند آن قتیل جدال که پدر شده است

من دارِعشق را، که به اشک رشد داده‌ام
او بر نهال عشق رَحیقَم تبر شده است

من همچنان به پای غم و عشق مانده‌ام
اما زمان ارزش این عشق،سر شده است...

محمد مهدی محمدزاده

باشهدا

از دست رفته‌ام

از دست رفته‌ام
که دست به سوی تو بلند کنم
و نمی‌دانستم
چه دست‌ها که از دست تو سوی خداوند است.

کیخسرو آریایی