این برگِ چنار است،

این برگِ چنار است،
آن یکی، افرا
وان یکی، شراره‌ی اسکندر
که دفتر شعرم را
لای آوندهای نازکِ تمدن،
به آتش می‌کشد.

و این منم
ساحری ذوب شده،
در حافظهٔ سیمان
که استخوان‌های اسب سرکش را
با حروفِ یتیمِ جادو
درمی‌آمیزد.

طلسمی‌ست،
دامن‌گیر او:
«چرا هر چه می‌بوسم، شعر می‌شود؟»

فرزندم،
ریشه‌های مرطوب درختان را
می‌مکید،
و کاغذهایش را
به خیسی چمن آغشته می‌ساخت.

و فرزندم،
سوسک‌ها را دوست می‌داشت،
و فرزندم،
آفتاب را دوست می‌داشت.

و در خواب می‌دید:
اسکندر را،
که به آتش می‌کشد
چنار را،
افرا را،
و آن سروده‌ی خاکیِ سرو.

و این، ته‌مانده‌ی طفولیتِ اوست
که در شمارشِ تو
از هر آن‌چه بوسیدنی‌ست،
با حروفِ ساکتِ «عشق»،
قایم‌باشک بازی می‌کند.

با تو،
پشتِ سکوتِ متراکمِ برگ،
لای ملحفه‌های کاغذ،
لالا می‌کند.

و هیئتِ درخشانِ تو را
با شهدِ شبکیه‌اش
آغشته می‌کند
به «شگفتی».

چیزها می‌داند؛

می‌داند
کاغذ، غذای کرمِ خاک است،
که این، برگِ چنار است،
و آن یکی، افراست.

می‌داند
دست‌هایت را ببوسد،
خاک خواهند شد،
و لب‌هایت را ببوسد،
خاک خواهند شد.

می‌داند
سهمِ او از دوست‌داشتن‌ات،
خیارچنبر است،
صیفی‌جات است.

و می‌داند
این آتشِ اسکندر است
که شراره می‌کشد
بر دفترِ من.
حسام الدین محفوظی