آن شب که تو بودی و من

آن شب که تو بودی و من
در کنار پنجره اتاق
رو به آشیانه پرنده منتظر
به تماشا نشسته بودیم
دیدم که ماه پنهان شد
آرزوی شب مهتابی برایم آرزو شد

نور چشم سیه تو
در آن تاریکی شب خاطره انگیز
به مثال درخشش
ستاره آسمان نیاز من بود
بتاب ای ماه مهمانی
بزم عاشقانه من
که تو جایگزین ماه
پنهان شده آسمانی

همه لحظه های تنهایی ام
چهره ماه منیر تو
در خیالم تداعی می کند
خوشا آسمان دل من
که ماهی به تجلی رخ
تو دارد ای ناز کرشمه ات
خریداری چون من دارد

شب آمد و اشتیاق طلوع
ماه من آن را زیبا کرد
ماه شب مهتابی
در درخشش ماه آسمان من
چون افروختن شمع است
در آفتاب روز روشن

دلی دارم همچون دریا
تلاطمی دارد به قدر
موج گیسوان بلند میشی تو
جانی دارم همچون جان پروانه
هر مدت زمان کوتاهش
بفدایت کند بابت روشنایی
شمع شب های عاشقی من

باده کشان ، مدهوش و رقصان
در کوی تو لیکن آواره ام
برقصان این پریشان گیسوی
سیه فام خود
که من نیستم دگر بار ببینم
چون صد جان بدادم
ز کف خود در بر جانان

حسین رسومی