گرچه آواره ترین مرغک،بی بال و پرم..

گر چه آواره ترین مرغک ِ بی بال و پرم
بر لب ِ بام ِ فلک شاهدِ خوف و خطرم
بغضِ صد پنجره در پنجره دارد دل ِ من
لب فرو بسته خموش منتظر ِ بام و درم
کوچه ها مشتعل از موج بلا خیز ِسکوت
خانه ها بسته که دستی نشود همسفرم
قاصدک مژده ی وصلی بده از باغ و بهار
من همان قمری لب بسته ی خونین جگرم
روز و شبهای مرا اشک ِ ندیدن پوشید
می کشد تیغ جهالت که به بندد گذرم
گر چه کرمان ِکریمان ,دلم شعله ور است
نرود لطف ِ خدایی , نفسی از نظرم
شاخه ی ترد ِ شکفتن بدعا بسته امید
چون طلا می شکفد عطر دعای سحرم

طلعت خیاط پیشه