دلم را به وسعتِ چشمانت بکشان

دلم را به وسعتِ چشمانت بکشان

زیرِ پلکهایم هرزه های دلتنگی
خوش خوابیده اند
و
هرروز
رخت خوابِ نومیدی را
برفرازِ دیده ام می گسترانند
مراصدا کن
وبرآستانِ درخت ِ سدر
رهایم کن
تا در سایه سارِ‌ ستاره های چشمک زنش
دراز بِکِشم
و
انوار بی غل وغشِ شهود را
ازفرازِ آسمانها
برتارکِ نگاهم دعوت کنم

جایم دِه
آنجا که جهان
با بوسه های پریان
هرروز نمازِ عشق می کند

و
از زُلالین شرابِ امکان کام می گیرد

خسته ام
از تکرار خاکسترهای
مه آلودِ هزاران پرسه
خستگی ام را
برشانه ی بید مجنون بباز

و
جامی ازجنونش نوشم کن
که می خواهم مریم را
با شقایق‌ها بنشانم
ودر سپیدی خیالم
پای کوبی کنم
رهاتر از رها...

مرا به وسعت نگاهت بِکِشان

درختی دراین نزدیکی ام نِشان
که از میوه های بلورینش
گوشواره ی عشق و امید بیاویزم...

مریم عادلی

میان ِ کوچه های تنگِ وحشت

میان ِ کوچه های تنگِ وحشت
غرورِ‌ توپ و تانک بَر مَلا بود
چه قرآن‌های تزویر بر عَلَم بود
چه دفترهای مشقی زیرپا بود
وجوجه کفترهای خیسِ زخمی
که بی مادر سپیده ی فردا بود
قطاری از یهودا بر سرِ چاه
و یوسفهاکه شورآبِ جفا بود
میانِ کاسه آبِ طفلِ گنجشک
نشان ازاشکِ چشمِ بچّه هابود
خدایااین زمینِ غم چه نامست
به پندار غزه یا کر بُبلا بود
بله اینجا غَزّه ست ،جانِ راوی
هزاران کربَلایش مُبتلا بود
مگردرنینواچندجنس شِمربود
جهانی شِمر غزه را عَبا بود
خدایا حرمله تکثیر گشته؟
که کودکان چنان هم درفنابود
کِنارِ سفره ها رگبارِ ظُلمت
نقابِ شیطَنَکان در خفا بود
خداوندا ببین اینجا‌همانَست
و بَل غزّه بلاتر از بلا بود
خدا بیا وبَس کن رنجِ دل ها
مگر رازِ وُجود ، اشقیا بود
که تاخاطرم است ابتلا بود
بلابود‌ و بلا بود ، کربلا بود
مریم عادلی

خدایاخسته ام گم کرده راهم

خدایاخسته ام گم کرده راهم
خدایا یوسفم در قعر چاهم
نگر من صبر ایوب را ندارم
تو تعجیلی بکن بهر نجاتم
بیابانی اسیرم من که هیچ ره
به مصری نیست یا که آن کنعانم
عبور کاروانی سوی من نیست
من از تاریکی چاه می هراسم
لبانم خشک بهرِ قطره آبیست
که شور آبی ست اینجا تشنه آبم
خدایا زودتر برس به دادم
همی جویم به توآب حیاتم
اگر ریسمان تو ناید به سویم
دگر ازکه بجویم من رهایم
مرا تاجان رمق،اندک بمانده
نجاتم ده که امید ازتودارم
بکِش بالا مرا از چاه تاریک
عزیزم کن ،گره بگشا به کارم

مریم عادلی