زحفظ جـان گاو و گوسفنـدان

زحفظ جـان گاو و گوسفنـدان
شبـــانی وسگی باشندنگهبان

چـوتــــدبیری بکاردمـردچــوپان
رهاندجمع گله ازخطرهای فراوان

اگـر گــرگی زنـــد برگوسفنـــدی
به بــــاد انتقادبـــرده گــزنـدی

زمیــــدان نبـــــــرد وتیم داری
سپارن تیم به اهل فن مــــربی

به تاکتیک و به تکنیک وبه تمرین
گهی بـــــازنـده وغمناک وغمگین

چه زحمت ها به راه عهـد وپیمان
زکـــــردارش نباشد او گـــریــزان

چــو نـاراضی زدستـــــاورد آنـان
نگـون بخت سـرمربی مـردچوپان

الا ای دل نگـــر براین مـــدیران
ببینیم کـــاروزار این عـــزیــزان

ره صد سـاله یک شب طی نمایند
سـه سـوت برمنبــر وبــالا نشایند

کفـــایت یا لیـاقت یاشجـــاعت
نـــدارن تــه نشــــانی از بلاغـت

نه تحقـیق وتفحص نه صـــلابت
مبـــراباشـد او از این شقــــاوت

بسی کافی است واصل او به جایی
به باند ویا به رانت و مـــافیـــایی

رســاندهـدیه ها ازمـــــال مــردم
به حــامی ونگه دارش ازین حــکم

بگیـــرد ژست ژست مـــــدیــران
مـــدیـربهـــره منــدازخیل امکان

چـــو تـوفیقـی نیــابدازبــر کــار
نلـــرزد تن او حــال اسف بــــار

به نـــاگه چـون عقــابی تیزپرواز
چنان اوجی گرفته چـون سرآغــاز

مثـال مـــاده انــد نه نـر ومـاده
فضـــــا را مشتغل وبــــی اراده

دلا جانا حکایت ها چنانست وچنین است
که شغل اوبسان ریشه درقعـر زمین است

دریغــــا نـه مجــالی نه امــانی نه نشانی
ازآن افکـــار نـــــــاب وعـــلم دانـــــی

چو چرخ مملکت آهسته ولق لق بچـرخد
چراسرعت چراسبقت بزار دنیــــا بچرخد

سیروس اسکندری

دیـده ای آن آدمـای یـاوه گـو

دیـده ای آن آدمـای یـاوه گـو
نقش روباه انددرمرام وگفتگو

روزگاری شکل روبـه ظاهــرند
کل عالم بهرخــود راحاصلنـد

نفع خودهرلحظه وهرجا بـرند
چون کلاغی برنجاست هاپرند
وای زیـن آدم پــوست کلفت
به روی خودنیاردآنچه اوگفت

به روزی روزگاری طعنه می بست
خـودی وناخـودی تـردکردسخت

به یکبـاره ورق برگشت ودانست
که نفع خوددرآن حالت بدانست

غـریبم با چنین افـــراد ناکس
نیندآدم بـوند کفتـار وکـرکس

سیروس اسکندری

افسوس درین عالم خاکی که درآنیم

افسوس درین عالم خاکی که درآنیم
درمــانده وبیچـاره و دائم به فغانیم

درانجمن عشـق خمــاریم و خزانیم
شـوریده ومستانه و دیوانه بمانیم

دررهگذرعشق چنان مست وخماریم
غـافل زنگـــاه ونظــر یـــــار نمانیم

دل بستـه ی یــاریم وتمنای نگاهی
شـاید به مـرادی برسد صبح پگاهی

چون بـوی توآیددرین صبح سپیده
بیناشوداین چشم سیه فام زدودیده

سیروس اسکندری

زبی رحمی این دنیـــامن ازاول اذان گویم

زبی رحمی این دنیـــامن ازاول اذان گویم
زآدم های این دنیاچو نـی نای فغان گویم

بگفتا بابدان خوب وتوبانیکان مدارا کن
همین ره درمـن افتادو چونیش در
استخوان جویم

اگـرخواهی بـدانی تـو ازین موجود
پیچیده
نتــانی رمـز بگشایی مگـر خــــالق
بخشنده

اگرخوشحال اگرغمگین درین ایــام
نفسانی
دواصل زنـدگی باشد چـه مافوق و
چه تحتانی

سیروس اسکندری

شیخ خواهم من بگیرم یک زنی

شیخ خواهم من بگیرم یک زنی
یک زن بـاعفت و پـــاکـدامنی

بر درهـرخــانـه ای زنگ می زنم
ازنبــودچنـد قـلم لنگ می زنم

مال وماشین،پول یاسکه کلان
من ندارم جزان ، قـرص دو نان

روز وشب دنبال آب ونان دوم
باتفاهم وتعامل چندروزی سرنهم

طالب دختـــر خـاتـون خـاله ام
چون ندارم خانه وماشین وکارآواره ام

بــر در هـر خـــانه ای سـر می زنم
زوزه می زد لــرزه بــرجــان و تنـم

جمـله از خــانه و مـاشین وطـلا
مهـریه وزن سن وســــال وسما

عاقبت شد دختــری هم سازمن
کرد دو جین سـکه و زر درفازمن

ناگهـان یک شب صدایم شدبلند
حکم والـدصـادر وقهـرکردبه چند

فکرعفــو و بخشش وبخشایشم
حکم جلب نـابـود کـرد آسایشم

تـــا بـه او گفتـم هیچم در میان
گوشه ی حبــس و ور محکومیان

وامصیبت این چه بـود آمـد بسر
درتجـرد هیچ نـداشتم زین خبــر

خـدمت والـد بـرفتم بهـر جـــود
کل مهـر آورده ای ؟کـن تو ورود

در بساطم هیچ آه درســـر نبـود
هفت وهشتم درگــرو نــه ببود

ردی زان فــرموده ایــام قــدیم
کی گــرفته یـا کیــا داده نبـود

لاجــرم نومید و مأیوس وملول
راضیم با حبس و زندان وسلول.

سیروس اسکندری

راهی که برفتی بدان راه سفرنیست

راهی که برفتی بدان راه سفرنیست
کاری که نمودی بدان کارگذر نیست

نه مسجـد ونه صومعه ودیروخرابه
درعشق سفرکن زین راه خطـرنیست

مارند وخراباتی وهم مست وغزل خوان
غـــرقیم درین وادی واین سیـــرگریزان

بر زاهدوبرعابدودرویش و مغیــلان
منظور نظرآدم وانسانیت است جان.

سیروس اسکندری