تلخ‌ ترین نوعِ از دست دادن، م

تلخ‌ ترین نوعِ از دست دادن، مربوط به کسانی‌ست که هیچوقت به دستشان نیاورده بودیم

هیچ وقت نداشتیمشان...

هیچ وقت هیچ خاطره‌ای از آن‌ها به یاد نداریم اما تا دلتان بخواهد بارها رو به رویمان تجسمشان کرده و از اتفاقات روزمره سخن گفته‌ایم

با هم بحث کرده‌ایم و گاهی میان همین آرزوی محال، به آغوششان پناه برده‌ایم

کسانی که هیچ‌گاه وقتشان را برایمان خالی نکرده‌اند اما تمام زندگی‌مان پُر از آنهاست...

آنانی که میدانیم دوستمان ندارند اما ما را جایی میان مشغله‌هایشان کنار گذاشته‌اند تا غروب جمعه‌ای، عصر دلگیری...یا در یک هوای ابری نابهنگام کسی را داشته باشند که وقتشان را پر کند

تنهایی‌مان را کتمان می‌کنیم بی آنکه خاطرمان باشد زمان، برای هیچکس از حرکت باز نمی‌ایستد

ما یک روز پشت همین فیلم‌هایی که برای خودمان بازی می‌کنیم غافلگیرانه پیر می‌شویم.

زهرا مهدوی