چشم گذاشتم تا مخفی شوی

چشم گذاشتم
تا مخفی شوی
سالهای زیادی است
چشمانم باز است
و در انتظار دیدنت
لحظه شماری می کنم
اما از تو اثری نیست
ندانستم رفتنت
واقعیت زندگی است
نه بازی کودکانه

بهروز حیدری نائیج

نگو هرگز خداحافظ

نگو هرگز خداحافظ
دلم از غصه می میرد
نمی دانی که دور از تو
چگونه شعله می گیرد

نگو هرگز خداحافظ
نگو رفتی تو از یادم
نمی دانی که بعد از تو
چو کاهی دست در بادم

نگو هرگز خداحافظ
نگو یادت فراموشم
نبودی تا ببینی تو
که با یادت هم آغوشم

نگو هرگز خداحافظ
نگو رفتی تو از پیشم
تمام لحظه های سال
شهی دور از رخت کیشم

نگو هرگز خداحافظ
نگو از من گریزانی
بمان اینجا دمی با من
نگو پیشم نمی مانی

نگو هرگز خداحافظ
نگو سیرم نگو میرم
ببین حال خرابم را
دارم از غصه می میرم

بهروز حیدری نائیج

یه وقتایی دلت می گیره

یه وقتایی دلت می گیره
نمی دونی چه مرگته
نمی دونی چکار کنی
زمان و مکان از دستت در میره
نه چیزی میبینی
نه چیزی میشنوی
انگاری به ته خط رسیدی
هیچ کورسوی امیدی نیست
هیچ دری به روت باز نمیشه
خفقان مطلق تجربه میکنی
بغض از اعماق وجودت
زبونه میکشه
جوری که حتی نفسات نصفه و نیمه میاد
گاهی میره گاهی هم گیر میکنه
یه جایی مابین سینه و حنجرت
که هیچ اسمی براش تعریف نشده
راه میری و هی دور خودت میچرخی
میشینی
یه دفعه ای
مثل اسپند رو آتیش
از جات میپری
به معنای واقعی کلمه
کفری میشی
ته دلت خالی میشه
انگاری یه حفره بزرگ تو وجودته
که پرشدنی نیست
نه دوس داری فکر کنی به چیزی
یا کسی
نه دوس داری صدایی بشنوی
حتی اون آهنگی که عاشقش بودی هم
نمیتونه آرومت کنه
یا صدای کسی که همه زندگیته
میفهمی که چی میگم
سگی سگی سگی
هیچی حال دلت خوب نمیکنه
علاجش فقط تنهاییه
اونم تو یه گوشه دنج و خلوت و تاریک
بدون هیچ صدایی
حتی صدای عزیزترینات
خودت باشی و خودت
خودت باشی و همه ی غمهای گذشته و حالت
مثل خل و چلا بشینی
گیر بدی به یه جای نامعلوم
یه جایی تو عالم هپروت
بی دلیل و با دلیل
اشکات همه ی صورتت خیس کنه
یه کام عمیق از سیگار تلخت بگیری
نفست حبس کنی
دودش ول کنی تا ناکجا آباد
انگاری یه بخشی از وجودت رها کردی
شماها رو نمیدونم
ولی من اینجوری برمیگردم
به این زندگی
به این لجنزار
به این دنیای کوفتی
اگه
سکوت و جای دنج و
پاکت سیگارم باشه
و گاهی یه استکان چای

بهروز حیدری نائیج