سر می روم از سیاه

سر می روم از سیاه
و بالا می رود حوصله از سکوت

سر می رود شهر از آه
و تیره می شود ابر از آسمان

سر می‌رود رود از اشک
و گم می شود دریا در تلاطم

مچاله می شود شهر
در من
در تو
و پهلو می گیرد در بندر
اندوه

دیگر بار
باران می کاری ای سوگ وُ
من سیل درو می کنم!

الا شریفیان