دنیاست نقابی ز نقش خیال

دنیاست نقابی ز نقش خیال پنهان شده در پرده‌ی ذره‌بال
هر نقش که بینی در این خاک و آب آیینه‌ی وهم است، نه کشف ناب
ما جمله مسافریم در راه نور در جستجوی آن ناپیدای دور
هر رنگ که بر چهره‌ی هستی‌ست، خواب در خواب ندیدیم رخ آفتاب
دل خانه‌ی اسرار شد، لیک باز قفل است و کلیدش نه از جنس راز
از خویش گریزان، به خویش آمدیم کز خویش به بی‌خویشی افتادیم
گر نقش جهان بی‌سرانجام شد در پرده‌ی او، خویش گمنام شد
آتیه زره گم‌گشته‌ی این نگاه سرگشته میان سکوت و پگاه
عطیه چک نژادیان