ای نوای عشق

ای نوای عشق
بر دل و بر گیتار!
غرور درخشنده‌ی موجی
پرنده‌ی سیمین دریا به شب
به تو خیره می‌شوم
چندان که محو شوم

دیگر بار
روزِ نیرنگ‌باز به پیش خواهد آمد
با همان جام فریب
و تشنگان عالم را
چشمی چون چشمان تو نیست

عشق، گندم، رویا
بدین خاک
فقر
همه‌چیز را خاموش ساخته است
همه‌چیز جز ماهِ مدرّج بر پوست تو
که می‌تواند بسوزد برای همیشه
برای همیشه
آشکار و فروزان
نیکبخت و استوار
در جدالِ با آتش و
در صلحِ با شراب.

حسین صداقتی