به ملائک بسپارید شبانگاه دگر در نزنند

به ملائک بسپارید شبانگاه دگر در نزنند
در میخانه دگر با پر و شهپر نزنند

بر ملاط گل آدم چه سرشتند به عشق
آهی از تفت دل سوته به پیکر نزنند

گرچه نزد من و او صلح منور افتاد
هر سحر لب به لب غنچه ساغر نزنند

قطره خون قدح ریخت به پیمانه ی جان
بهر دیوانه بسی قرعه مستانه مقدر نزنند

عاشقی نیست که سوزد به پریشانی شمع
شعله بر شب پره ای سوخته دیگر نزنند

جنگ بین دل و دین راه حقیقت چو ببست
شعر حافظ به جز از شاهد داور نزنند

(دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند)
به ملائک بسپارید شبانگاه دگر در نزنند

افروز ابراهیمی افرا