ای کاش قلم‌ها

ای کاش قلم‌ها
دستِ رنگ‌ها را باز
بی منت بگیرند
جهان
رنگی دگر
طرحی دگر
عاشق شود باز...

ای کاش تفنگ‌ها
مست شوند
گلوله‌ها
تلو تلو بخورند
سیم های خار دار
جای گلدان را بگیرند
همه ی سربازان
سرمست برقصند و
تمام مرزها را...
با باران بشویند

ای کاش درختان بلوط
از خواب اساطیری خود برخیزند
چشمه‌ها را باز فریاد کنند
عاشقانه
برگ‌های سبزشان را
میان سیلِ ابر
غسل تعمید کنند

ای کاش جهان منگ شود
روز شب را گم کند؛ شب ما را...
وارونه شود جای من وُ تو
تو مرا دریابی
من تمام آرزوهایی که جا مانده
میانِ دفتر خاطرها...

مهدی بابایی راد