من حاضر بودم با تار و پود جامه ی ژنده بر تنم ،

من حاضر بودم با تار و پود جامه ی ژنده بر تنم ،
زیر پایت را با همین تنها داشته ام فرش کنم ؛

چه شد که پایت را بر زخمهای دلم گذاشتی ؟
من که از زخم های دلی که زدی گلایه نکرده بودم


رضا اسمائی