مینویسم واژه‌هایی از هیاهوی درونم

مینویسم واژه‌هایی از هیاهوی درونم
از گره‌های زمانه
از غمی بر دل نشسته
از تحمل در فرای تاب این تن
انعکاس سوزش صد تازیانه در درونم بی اراده
زجر بی‌تقصیر هر شب
من به قطره تکه کردم طاقت دریای دردم
ناله‌های اشک سردم
یک سکوت تلخ، در میان داد مغزم
من به بن‌بست خیال عاشقانه دل‌سپردم
دل سیاهم
یک سیه از عفو آدم‌های قلبم
یک سیه از شوم اقبال حیاتم
من به تاوان تلالو در جهالت، تیره گشتم
گل که بودم زار گشتم
گل که بودم بوی عطرم تحفه هر رهگذر شد
چینش و بغض گلویم اجرتم در این سفر شد
من به امید مددها در مصیبت گل بگشتم
من ز آد‌‌م‌ها به چشم شاپرک‌ها غنچه گشتم
از درون این تحمل من شکستم
من به دنبال شکفتن زیر خرمن‌های خاک پوسیده گشتم
رخنه کردم در میان درزها بی نور امید
من شکفتم
در شکفتن خار گشتم ...

محمدرضا علی پور