کمی آنطرف تر از خاکریز

کمی آنطرف تر از خاکریز
در میان همهمه ی آفتاب و سایه ها
جوانی بود با عکسی در دست که لبخند فرزندش در آن موج میزد
دریای چشمانش به ناگاه عاشقانه جزر و مد میکرد
نمیدانم چه احساسی داشت
در کنار دود و آتش ؛
شکوفه ی آرزوهایش غنچه داده بود
به یاد فرزندش که همچون اقاقی در میان قلبش قد کشیده بود
آن شب ، شبِ آخرِ دیدارشان بود
ولی در رؤیا در پَسِ پرده های تخیل
ولی خدا داشت به آن تصویر عاشقانه لبخند میزد.
چه تصویر زیبایی داشت این زمان خوش رنگ.

علیرضا شاهزمانی